‘Mevrouw Penicilline’
1 reactie‘Ik ben ontvoerd, ze hebben me gedrogeerd en toen hebben ze in me gesneden.’ Tegenover mij zit een verontwaardigde 86-jarige vrouw met kraakheldere ogen, die mij meeneemt naar de dag dat ze op straat viel en door de ambulance naar het ziekenhuis is gebracht, alwaar ze is geopereerd aan een heupfractuur. Met wat fantasie klopt het allemaal wat ze zegt, denk ik bij mezelf.
Deze vrouw is op haar hoge leeftijd nog steeds volledig zelfstandig geweest, maar ze lijdt al decennialang aan schizofrenie. Medicatie voor de schizofrenie heeft ze, buiten de enkele keren dat ze opgenomen is geweest, nooit gehad. Ondersteuning van thuiszorg wees ze altijd de deur, want ‘er is niets mis met haar’. Nu is ze hier in het verpleeghuis opgenomen om te revalideren.
Zij vindt na de eerste dag op de afdeling al dat ze naar huis kan. De fysiotherapeut en zorgmedewerkers zien met lede ogen aan dat mevrouw, tegen advies in, telkens weer zelf de rollator pakt en haar gangetje gaat. Ik heb met name bewondering voor haar veerkracht en eigenzinnigheid. Helaas verloopt de revalidatie gecompliceerd. Na een tweetal heupluxaties krijgt ze een heroperatie van de heup; daarna blijkt er sprake van een wondinfectie met vermoedelijke uitbreiding richting de prothese. Meerdere gesprekken met mevrouw, familie en behandelaren in het ziekenhuis volgen. ‘Ze hebben inkt in mijn heup gespoten’, vertelt ze mij, en: ‘Ik word nooit meer geopereerd, aan mij komen ze niet meer.’ Wilsbekwaam is ze niet, ze overziet de gevolgen van afzien van de operatie niet meer. Ik zie de overtuiging in haar ogen dat ze 100 jaar wordt, maar mij kan ze niet overtuigen.
Met de familie tuigen we een plan op om haar wens in vervulling te laten gaan: terugkeer naar huis zonder operatie. De infectie lijkt zich niet verder uit te breiden, waardoor ze naar verwachting nog wel enkele maanden zal kunnen leven, maar dan wel het liefst op een plekje waar ze helemaal zichzelf kan zijn, zelfstandig in haar eigen appartement. We proberen bij haar een ingang te creëren voor de thuiszorg. Ze moet ze wel eerst goed leren kennen, want ‘ze doet de deur niet open voor vreemden’. Een paar dagen later ben ik weer bij haar op de afdeling. Er is geen sprake meer van een wondinfectie, de wond is droog en dicht, ‘de inkt loopt er niet meer uit’ en de infectiewaarden zijn genormaliseerd. In een afsluitend familiegesprek kijk ik haar en haar zoon vol bewondering aan. ‘U bent helemaal zelf beter geworden!’ zeg ik tegen haar. Mevrouw antwoordt met een brede lach: ‘Ik denk dat ik van antibiotica gemaakt ben, dokter. Noemt u me maar: mevrouw Penicilline!’ Aan het einde van die week zwaai ik haar en haar zoon uit met een tevreden gevoel over de manier waarop we aan haar wensen tegemoet konden komen. Wie weet wordt ze toch nog 100 jaar!
Specialist Ouderengeneeskunde, Rotterdam
Benadrukt maar weer eens hoe mooi ons vak is! Prachtig stukje